دو رنگی

دیروز شخصی برای انجام کاری با من تماس گرفت، کلی اظهار ارادت می کرد طبق معمول، من هم سنگ تمام گذاشتم اما ته دلم می گفتم آخه خوش انصاف او که 4 سالی می شد هیچ زنگی ، خبری و حالی از شما نپرسیده!؟ 

وقتی فهمید کسالتی هم داشتی انگار نه انگار، ککش هم نگزید حال چی شده که بعد از چهار سال فیلش یاد هندوستان کرده که بعد معلوم شد برای ایجاد دیوار حایل تعدادی گلفوژ می خواد چون همکار دیگه من توان ارایه این تعداد را در مدت زمان کوتاه نداره اومده سراغ من. 

دلم می خواست یه نفر دو تا هوگ چپ و راست توی صورتم بزنه... البته  اگه بعد از چهار سال زنگ می زد و به جای زبان ریختن می گفت من این تعداد فلان می خوام و تمام انتظاری ایجاد نمی کرد. 

غرض از این حرف و بیان خاطره این نیست که دلتنگی خودم را بیان کنم بلکه می خواستم اشاره ای کوتاه به این رفتار _دو رنگی - داشته باشم و تذکری برای خودم ثبت کنم که واقعا نیاز است کسی را که دوست نداریم به دورغ بگوییم دوست داریم؟ 

یاد پارسال افتادم؛ روزی پس از اتفاقات انتخابات رفته بودم چهار راه کالج. دیدم از صدا و سیما آمده  و دارن مصاحبه می کنن، کنجکاوی من گل کرد ببینم این آقای تیتیش مامانی با موهای فشن چه حرفی برای گفتن داره. پشت دوربین واستادم طوری که توی کادر نباشم. خبرنگار می پرسید نظر شما پیرامون این هرج و مرج طلبی و اغتشاش چیست؟ آقایی آداگارسون می گفت دولت باید شدیدا با این اغتشاش گران مقابله کنه اونا خائن ... . 

پس از پایان مصاحبه دنبال طرف راه افتادم و جسارت به خرج دادم که این حرف ها چی بود که زدی به نظر نمی یاد که به اون حرف ها اعتقاد داشته باشی؟ 

گفت: ای بابا _ یه فحش آبدار  - بی خی خی فیلم مونو نشون که می دن !!!!  

دیگه حرفی نزدم و به یاد عشق دوربین افتادم با اون سر طاسش و عینک ته استکانی دهه شصت و به راه خودم ادامه دادم. 

و هنوز این سوال ته ذهنم  باقی مونده که چه کسی مسبب این رفتار ماست؟  

البته نمی شه این مطلب رو به همه تعمیم داد اما شیوع دروغ، چاپلوسی، ادا در آوردن های مسخره بلای جان جامعه ما شده است. 

من این عشق دوربین را دوست دارم  زیرا بدون آن که خودش را مخفی کنه رک و راست اعلام می کنه که من عشق دوربین هستم و .... 

  

عشق دوربین در مراسم تشییع جنازه رسول ملاقلی پور