زمین های بازی کودکان

آیا زمین های بازی کودکان باید خطر آفرین باشند ؟

این عبارت اکنون سوال همیشگی طراحان فضای سبز است، آیا خطر و هیجان عامل مهم بازی، توسعه و رشد فیزیکی است؟

والدین و مراقبین باید توجه کنند که طراحی زمین بازی تا حدی مجاز است خطر آفرین باشد. تمهیدات فراهم می شود تا کودک شما بتواند پذیرش خطر را در محیط کنترل شده فرا بگیرد و آن را جایگزین خطرات مشابه در جهان گسترده، نامنظم و کنترل نشده نماید.

یکی از مهم ترین مفاهیم بازی که طراح زمین بازی نیاز دارد آن را درک کند تهیه و فراهم کردن مبارزه طلبی اکتسابی است. در زمان طراحی توجه به این مفهوم، یعنی بچه ها در سنین مختلف به، توانایی ها و سطوح شهامت متفاوت، نیاز دارند فعالیت هایی را بیابند که در حوزه توانایی های آنها است. 

متأسفانه در زمین های بازی ایالات متحده ایجاد خطر چیزی است که به صورت طراحی نواحی خاموشی و ترسناک طراحی می شود و اغلب مهندسان ما نیز بی آنکه در این زمینه دقت کافی داشته باشند از آن ها تقلید می کنند. طراحان بریتانیایی و اروپایی به کودکان توجه بیشتری معطوف داشته اند و تشخیص داده اند که خطر آفرینی بخشی از زندگی است و فراهم کردن آن در یک محیط تحت نظارت بزرگسالان نسبت به یک وضعیت خطرناکتر در جهان خارجی بهتر است. انجام خطرآفرینی ساده است. برای مثال، در دهکده درختی می ت.اند با سه خانة بازی در یک زمین گردآوری شوند و ورود کودکان کوچک به آن آسان باشد. سه تای دیگر بر اساس چوب های زیر بغلی معلولان تنظیم شود، یکی پله های شیب دار و دیگری نردبان قائم داشته باشدـ بنابراین درجات متغیری از دشواری و مبارزه طلبی را فراهم می کنند. ناحیه زیر سه ساله ها، یک قایق چوبی یزرگ در شن فرو رفته جایی که بچه ها می توانند به آسانی وارد آن شوند و با پراکندن یا گودکردن شن، حفاری کنند. سه قایق کوچکتر مبارزه طلبی های متفاوتی را ارائه می دهند. دو تا روی لوله های عمودی ثابت اند و برای رسیدن به آنها باید حدود یک متر بالا رفت. یکی از زنجیر متصل به چهار بست آویزان شده و ارتفاع دو تا سه متری آن به دسترسی آسمانی تری نیاز دارد. در کشتی دزدان دریایی، طراحی باعث ارائه راه های متنوعی برای کشیدن عضله، از کمترین مبارزه طلبی، تا مبارزه طلبی کمی شدیدتر، تا بیشترین مبارزه طلبی منجر می شود.

 (a rope net & swinging suspension bridge) 

همه این اشکال مبارزه طلبی اکتسابی ـ در هر زمان‌‌ـ برای کودکان با سنین متفاوت و توانایی های متفاوت امکان لذت و استفاده از زمین بازی در روش های متنوع، اما کاملاً مجاز را فراهم می کنند که به کودک طی برخوردهای متفاوت اجازه “رشد” و کسب فعالیت می دهد که شاید سال قبل نمی توانست آنرا مدیریت کند. 

بازی های و رفتار مسلط بازی کودکان در هر فرهنگی تمایل به انعکاس و افزودن ارزش ها و کیفیت هایی دارد که فرهنگ ها تمایل به دائمی کردن آنها دارند. بنابراین ممکن است جامعه بازی های ضربه ای و مشارکتی را در خود پرورش دهد، سرمایه داران صنعتی اقتصادی تمایل دارند بازی رقابتی را ترجیح دهند. اما حتی در این بازی آخر، تفاوت های ماهرانه وجود دارند، در ایالات متحده گروه های  ورزشی کوچک و بازی های گروهی را تشویق می کند و متأسفانه زمین های بازی را با یک تقسیم کننده اجباری براساس سنین تبدیل می کند. اکثر کشورهای اروپای غربی، در حالیکه از ورزش های رقابتی حمایت می کنند، تمایل به تشویق خطر آفرینی در بازی دارند. 

 زمین های بازی در معرض مخاطره، ابتدا در دانمارک (Danmark) تأسیس شدند، و اکنون به طور گسترده و در کل اروپای غربی یافت می شوند و اما در ایالات متحده ناشناخته هستند. 

طراحان آمریکایی می توانند چه چیزی از زمین بازی پرنسس دیانا مموریال (Princess Diana Memorial) یاد بگیرند؟ اینکه خطر آفرینی مولفه اصلی رشد و دارای مزایای روانشناسی و فیزیولوژیکی است. ساختن خطر در طراحی زمین بازی، همانطور که در این تردستی لندن، ماهرانه  اتفاق افتاد، به معنی ساختن محیط خطرناک یا تشویق تصادفات نمی باشد؛ هیچ جراحت جدی ای از زمان بازگشایی زمین بازی در تابستان 2000 تا کنون رخ نداده است. کودکان، مثل افراد در همه سنین، به طور طبیعی بازی می کنند، معمولاً‌ در توانمندی های خود پیشرفت خواهند کرد. کارشناسان فضای سبز هنگام تشخیص باید خود را برای مبارزه آماده کنند که در طراحی زمین بازی از عوامل خطرآفرین استفاده کنند و به حرکتی به سوی محیط های بازی آموزشی و مبارزه طلبانه برای کودکان اقدام نمایند. اگر کارشناسان فضای سبز چنین کاری را انجام ندهند، پس چه کسی آماده خواهد کرد که از هم اکنون مبارزه و تجربه را فرا بگیرند.